Në atë kohë, kanali ishte një pjesë e gjerësisë dhe thellësisë që është tani dhe nga anijet do të kërkohej të prisnin që të tjerët të kalonin në gjire të ndërtuara posaçërisht çdo rreth 10 kilometra.
Një udhëtim tipik nga njëri skaj i kanalit në tjetrin ishte 40 orë, katër herë më shumë se sot, raporton euronews.
Por anijet ishin më të ngadalta në vitin 1870 dhe nuk kishte aq shumë njerëz që porositnin mobilie dhe kafe me pako sa tani. Ata ishin gjithashtu shumë më të vegjël se “Ever Given”, i cili peshon 220 mijë ton dhe ka një gjatësi rreth 4000 metrash, transmeton Telegrafi.
Shikoni një hartë dhe është relativisht e lehtë të shihni logjikën që bëri që planifikuesit francezë në koloninë e atëhershme të Egjiptit të vendosnin të gërmonin Kanalin e Suezit.
Në pikën e tij më të afërt, gjatësia e Suezit është vetëm 121 kilometra midis Mesdheut dhe Detit të Kuq dhe është i mbushur me liqene që u përfshinë më vonë në të.
Para Suezit, anijet duhet të bënin udhëtimin e rrezikshëm rreth Afrikës në mënyrë që të arrinin Azinë dhe tregjet e Lindjes së Largët.
Nuk ishin francezët që erdhën për herë të parë me idenë. Kanalet ishin gërmuar për të lidhur liqenet në rajon që nga viti 1850 (Para Lindjes së Krishtit), madje lidhnin Detin e Kuq me Nilin përmes një rrjeti rrugësh ujore në kohën kur Aleksandri i Madh mbërriti në 332 (Para Lindjes së Krishtit).
Kur Romakët mbërritën në Egjipt dy shekuj më vonë, ata kishin një përpjekje për të zgjatur kanalin, por, si në të kaluarën, ai kishte për qëllim të lehtësonte tregtinë dhe transportin midis Deltës së Nilit dhe Detit të Kuq, në vend se të lidhte Mesdheun me të dhe Oqeani Indian përtej.
Që nga viti 2015, Kanali i Suezit ka qenë një përparësi kryesore për regjimin e Abdel Fattah Al-Sisi, i cili ka hedhur para në projektet e infrastrukturës dhe zgjerimin e kanalit.